نسل اول نرم افزارهاي کاربردي (APPLICATION SOFTWARE) سيستم هايي بود که براي هر يک از بخشهاي سازمان به گونه اي مجزا و مستقل و بدون ارتباط با ساير سيستم هاي موجود در سازمان فعاليت هاي آن بخش را مکانيزه مي نمود. ازآنجايي که اين نرم افزارها نسبت به روش قبلي که انجام و محاسبه عمليات به صورت دستي بود مزيت هاي فراوان داشت که از جمله مي توان به سرعت در انجام کار، به صفر رساندن احتمال اشتباه در محاسبه، جلوگيري از ورود اطلاعات تکراري در سيستم و در نهايت افزايش کارايي و بهره وري سازمان را در پي داشت.
اما با گسترش روزافزون تقاضا براي اطلاعات، سيستم هاي مذکور نتوانست تمام اطلاعات مورد نياز مديران را تهيه کند. لذا نسل ديگري از سيستم ها که لقب سيستم هاي جامع را به خود گرفت به وجود آمد.و يژگي عمده و متمايز سيستم هاي جامع نسبت به سيستم هاي مستقل سهولت در دسترسي به اطلاعات موجود در تمام بخشهاي يک سازمان است.زيرا در سطح مديران ارشد يک سازمان، دستيابي به اطلاعات يک يا چند زير سيستم نمي تواند نياز آنان را در دستيابي به اطلاعات بر طرف نمايد.
سيستم هاي جامع مالي از عناصري تشکيل يافته که در ارتباط با يکديگر هدفي را دنبال مي نمايند و آن هدف تهيه اطلاعات است؛ به نحوي که داده را دريافت و با پردازش درون سيستمي خود آن را به اطلاعات تبديل مي کند. اين اطلاعات براي مديران و با هدف کمک و پشتيباني از آنها در جهت تحقق اهداف سازماني شان است. با مطالعه وظايف و نقشهاي مديران مي توان استنباط کرد، آنچه که مديران در سطوح مختلف سازمان انجام مي دهند و همواره در فضاي آن حرکت مي کنند، تصميم گيري است. بستگي به سطحي که مدير در آن قرار دارد نيازمند اطلاعات با ساختار خاصي است تا بتواند نقش خود را به بهترين وجه ايفا کند.
|